Τι σημασία έχει να είναι κανείς ενοχικός

Τι ακριβώς μας αναγκάζει να έχουμε ενοχές; Η συναίσθηση ότι κάναμε κάτι λάθος; Το γεγονός ότι το συνειδητοποιούμε θα έπρεπε να ειναι αρκετό. Εάν κατάλαβες ότι έκανες λάθος, κάνεις ότι μπορείς για να το διορθώσεις και δεν το ξανακάνεις. Εάν δεν νομίζεις ότι έκανες λάθος, δεν σε αφορά. Γιατί τότε έχεις (εγώ τουλάχιστον) αυτό το απαίσιο συναίσθημα της λανθασμένης απόφασης;;

Κουβαλάω αρκετές ενοχές. Για πράγματα που έκανα και για πράγματα που δεν έκανα. Ίσως ο σωστός όρος να μην είναι ενοχές, αλλά τύψεις, μετάνοια ή και γω δεν ξέρω τι. Το πρόβλημα είναι ότι αντί να συμβάλλουν στο να καλυτερεύσει η ζωή μου, με το να μου υπενθυμίζουν να μην επαναλάβω τα λάθη μου, απλώνουν ενα μαύρο πέπλο σε όλα και με εμποδίζουν να δράσω.

Ρωτάω συνεχώς τον εαυτό μου, γιατί;; Γιατί δεν έκανες το ένα, γιατί έκανες το άλλο; Γιατί βρίσκεσαι σε αυτή τη θέση που βρίσκεσαι; Ένα άλλο πρόβλημα ειναι ότι το υποσυνείδητό μου έχει καμιά δεκαριά διαφορετικές φωνές, οι οποίες σχεδόν πάντα διαφωνούν μεταξύ τους. Έτσι, το πεδίο των ενοχών πολλαπλασιάζεται. Και βέβαια, τη στιγμή που πρέπει να ληφθεί η απόφαση η φωνή με την οποία τελικά θα συμφωνήσω, κοιμάται του καλού καιρού. Έτσι, αναλαμβάνει μια άλλη, που θα πάρει μάλλον τη λάθος απόφαση. Γιατί συμβαίνει αυτό;; Μήπως ο τίτλος θα έπρεπε να είναι "γιατί μιλά το λάθος υποσυνείδητο;"

Όταν ξεκαθαρίσουν λίγο τα πράγματα και αποκαλυφθεί το λάθος, αρχίζουν οι ενοχές. Συνοδεύουν κάθε απόφαση, είτε αυτή έχει μακροπρόθεσμα είτε βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα. Και όταν εμφανίζονται, χάνεται πάσα λογική σκέψη. Η δυστυχία της συναίσθησης της λανθασμένης απόφασης πλημμυρίζει την κάθε λογική ακολουθία στο (ομολογουμένως μικρό) κεφάλι μου, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Ούτε αν όντως ειναι λάθος η απόφαση, ούτε έναν τρόπο να τη διορθώσω, ούτε καν την ασημαντότητα της ύπαρξης και της δικής μου και των ενοχών μου.

Το χειρότερο βέβαια είναι ότι ποτέ (παρά μόνο σε μικρές εκλάμψεις ευφυίας) δεν σκέφτομαι ότι θα υπήρχε κάποιος λόγος που εκείνη τη στιγμή πήρα τη λάθος απόφαση. Ένα μικρό κομμάτι μου συνδύασε τα δεδομένα και κατέληξε σε κάτι. Εάν θέλουμε να πάμε μπροστά (εγώ και τα υποσυνείδητά μου) θα πρέπει απλώς να ανατρέχουμε στα δεδομένα μας και στη βαρύτητα που τους δίνουμε. Εφόσον συνειδητοποίησα ότι έκανα λάθος (και το λάθος αυτό με επηρεάζει αρκετά), πρέπει απλώς να αναδιοργανώνω τη σκέψη μου και να βάζω την υπόθεση στο αρχείο. Τα υπόλοιπα είναι χάσιμο χρόνου. Χώρια που υπάρχουν πάντα οι δύο όψεις του νομίσματος και το να βλέπεις τη θετική πλευρά είναι παντα σημαντικό. Η φωνή βέβαια που προκαλεί τις ενοχές κρύβει όσο μπορεί καλύτερα αυτα που δεν τη βολεύουν, και αισθάνομαι ακόμα πιο ανόητη όταν συνειδητοποιω ότι οι θετικές πλευρες μπορεί να είναι το ίδιο σημαντικές με τις αρνητικές.

Μία σοφή φίλη είπε κάποτε ότι ο καθένας κάνει αυτά που θέλει και αυτά που μπορεί (1). Αυτή είναι η φράση που με βοήθησε κάπως να τινάξω απο πάνω μου τις ενοχές που είχαν κατακλύσει το μυαλό μου, οδηγώντας με στην πλήρη αδράνεια. Και το αρχικό λάθος ήταν τα στερεότυπα και οι έμμονες ιδέες που είχα, με τη βοήθεια των οποίων το ανόητο μέρος του εαυτού μου άρχισε να αλωνίζει! Αυτά που θέλεις και αυτά που μπορείς. Χωρίς να αγνοείς το περιβάλλον σου, αλλά και χωρίς να το αφήνεις να αποφασίζει για σένα. Αυτό που μένει στο τέλος είναι να ζεις τη μικρή σου ζωή χωρίς να την κάνεις δυσκολότερη, αλλά καλύτερη. Άλλωστε, η μεγαλύτερη δόξα δεν είναι να μην πέσεις ποτέ, αλλά να σηκώνεσαι κάθε φόρα που πέφτεις (2).

(1) EvoudMBG
(2) Κομφούκιος